හෙළ වෙදකම යනු ශ්‍රී ලංකාවේ සිංහල ජනතාවගේ ආයුර්වේදය හා සම්බන්ධ වූ සාම්ප්‍රදායික වෛද්‍ය ක්‍රමවේදයයි. එය "දේශීය වෙදකම" ලෙසද හඳුන්වනු ලබන අතර, ස්වභාවික ඖෂධ, ශාකසාර, සහ සංස්කෘතික භාවිතයන් මත පදනම් වේ. හෙළ වෙදකමේ මූලික අරමුණ වන්නේ ශරීරයේ දෝෂ (වාත, පිත්, සෙම) සමතුලිත කරමින් සෞඛ්‍යය ආරක්ෂා කිරීමයි.
හෙළ වෙදකමේ ප්‍රධාන ලක්ෂණ:
- ඖෂධීය ශාක භාවිතය: කොහොඹ, අරළු, බුළත්, ඉඟිනි වැනි ශාක ඖෂධ සෑදීමට යොදා ගනී.
- පංචකර්ම චිකිත්සාව: ශරීරය විෂ ඉවත් කිරීම සඳහා විශේෂ චිකිත්සා ක්‍රම (වමන, විරේක, ආදිය).
- කසාය, අරිෂ්ට, තෛල: රෝග සුව කිරීමට විවිධ ඖෂධ ආකාර භාවිතය.
- ආහාර හා ජීවන රටාව: රෝග වළක්වා ගැනීමට සුදුසු ආහාර පාන හා ජීවන රටාවක් යෝජනා කිරීම.
- ආධ්‍යාත්මික භාවිතයන්: යන්ත්‍ර, මන්ත්‍ර, හා ආගමික චාරිත්‍ර ඇතුළත් වේ.
ඉතිහාසය:
හෙළ වෙදකමේ මූලයන් බුදුන්ගේ යුගය දක්වා දිව යන අතර, රාවණ රජුගේ යුගයේදී පවා වෛද්‍ය ශාස්ත්‍රය පිළිබඳ දැනුමක් තිබූ බව ජනප්‍රවාදවල සඳහන් වේ. ලංකාවේ ඓතිහාසික රජවරුන් විසින් වෙදකම පෝෂණය කරන ලද අතර, ග්‍රන්ථවලින් හා විවිධ පුස්තකාලවලින් මෙම දැනුම ආරක්ෂා විය.
වර්තමාන තත්ත්වය:
අද වන විට හෙළ වෙදකම ආයුර්වේදයේ කොටසක් ලෙස රජයේ අනුග්‍රහය යටතේ පවතී. බත්තරමුල්ලේ ආයුර්වේද රෝහල, බණ්ඩාරනායක ආයුර්වේද පර්යේෂණ ආයතනය වැනි ආයතන මගින් මෙම දැනුම ප්‍රවර්ධනය කරයි. එසේම, ග්‍රාමීය ප්‍රදේශවල තවමත් දේශීය වෙදුන් විසින් මෙම ක්‍රම භාවිතා කරනු ලැබේ.
Comments
0 comment